ohh hastaymışım,ohh, yapıştır!

Bir insan hasta olduğu için sevinir mi?

Azıcık manyaksa, evet.

Ölümü gördüyse sıtmaya razı olmuştur, evet.

Kendimle verdiğim derin mücadele sonrası bugün yeniden spora başladım.(1 ay ara vermiştim tadilat işleri nedeniyle)

Araya mesafe girince insan sevgilisinden bile soğuyorsa spordan haydi haydi soğuyabilir.Benim durumumdaysa spor denilen şeyin görüntüsü 

böyle bile olsa çekilmez,vallahi çekilmez,yalan mı söylüycem???!!

Geçen hafta onca çabama rağmen veremediğim kilolar nedeniyle üzerimde büyü mü var diye bir üfürükçüye gidecektim ki hangi aklıkıt bana büyü yapacakmış şaşarım dedim ve önce doktora gitmeye karar verdim.

Bugün tahlil sonuçlarını hocaya gösterdik (Hoca dedikse diplomalı hoca).

Kadın insülin direncimin çok yüksek olduğunu söyleyince az daha sarılıp öpecektim koca profesörü yanaklarından.Sevindim çünkü sorun bende değilmiş,bozuk hormonlarımdaymış!!!

İnsülin direnci denen meymenetsiz şey bendeki eşsiz genetik materyalden ve pco denen sendromların kraliçesinden kaynaklanıyor.Öyle bir genetik hazineye sahibim ki birkaç yıl önce tesadüf eseri trigliserid değerlerimin 1000'ün üzerinde olduğunu farkeden bir doktor benimle ilgili bir vaka çalışması yaptı ve dünyadaki benzer durumdaki 6 kişiden biri olduğum literatürlere geçti.Üzerine eklenen sabunköpüğü yumurtacıklarla birlikte bana kalan nurtopu gibi bir insülin direnci oldu vesselam.

Bu kadar tıbbi(!) bilgiden sonra sevincimin sebebini bir nebze de olsa anlatabildiğimi umuyorum.

Çünkü yürüyüş bandında koşmak gibi bir adım bile yol katedemediğim zayıflama maceramda önümde görünmez bir engel olduğunu keşfettim.Bu engeli kullanacağım ilaçlarla aşıp yoluma devam edeceğim ve amacıma ulaşacağım diye umuyorum önümüzdeki 3 ayda.

3 ay sonunda belki spor denilen şey böyle

  

 bile olsa benim en kadim dostum olur,iğrenç diyeni düşman bilir,direncini çökertirim!!!