"Sevdiğim erkek neredeyse ben de orada onunla mutlu olabilirim." diyecek kadar ilerigörüşü düşük biri olarak senelerdir başka bir şehirde yaşıyorum.Mutsuz değilim ama mutlu muyum diye kendimi sorguluyorum. Kendimden daha kötü durumdaki birilerini düşünüp şükrediyorum.Bu durumda bu mutluluk sayılır mı?
Buraya geldiğimde hala evime gelmiş gibi hissediyorum.Yaşadığım yere dönünce de geçici ikametgahıma gelmiş gibi.Halbuki kocam orayı da seveyim diye neler yaptı.Ben de zorladım kendimi.Olmayınca olmuyor demek ki.
İnsanın doğup büyüdüğü,tüm geçmişinin,anılarının olduğu,pekçok sevdiğinin yaşadığı yer "ev" olsa gerek.Bir hayırlı sebep olsun ben de evime döneyim...Olmazsa da canımız sağolsun, çok şükür.
Meğer kutsal toprak 35,5 muş, yani kan çeker derler ya. Bende Karşıyakalıyım...
YanıtlaSilAman allahım ne büyük bir mutluluk burada bir karşıyakalıyla tanışmak,hoşgelmişsiniz ihlamurcum:)
YanıtlaSil